PIĘĆ POWODÓW, PRZEZ KTÓRE CIĘ NIENAWIDZĘ

– Iwa-chan, ty podły durniu! – Tooru sapnął głośno i zakończył połączenie, zbulwersowany nieadekwatną do sytuacji postawą przyjaciela. Czarnowłosy zignorował go, najzwyczajniej w świecie odłożył wspólne, męskie zakupy, tłumacząc się grypą żołądkową, bólem głowy, rzeżączką i chuj wie czym jeszcze. Zapatrzony tylko w siebie, egoistyczny dupek.

Czarę goryczy przelał sms, który Oikawa dostał dosłownie sekundę po skończonej rozmowie.

Pójdziemy za tydzień.

Tooru wstał gwałtownie, rzucił smartfona w białą pościel i sięgnął na półkę, z której wyciągnął bladoróżową papeterię. Jeżeli Hajime złudnie wierzył w to, że Oikawa przełknie jakoś tę niesatysfakcjonującą, nagłą zmianę planów, grubo się mylił.

Sfrustrowany szatyn zaczął kreślić długopisem po kartce, a nijakie linie z czasem uformowały się w coś na kształt twarzy. Otoczona czarnymi kosmykami facjata nie tylko należała do Hajime, ale była też zdecydowanie brzydsza niż w rzeczywistości. Rozgrywający z radością pozwolił sobie dorysować czerwonym mazakiem dwa pryszcze na czole przyjaciela, po czym zapisał pierwsze słowa, które przyszły mu do głowy.

1. Iwa-chan, jesteś skończonym chujem.

Po chwili namysłu przekreślił zdanie, by przepisać je jeszcze raz, dodając mały bonus w postaci kilku słów.

1. Iwa-chan, jesteś skończonym chujem, którego nikt nie lubi.

Oikawa od zawsze lubił koloryzować. Mało tego! Nie potrafił potwierdzić sam przed sobą czegoś, co w głębi ducha doskonale wiedział - tego, że Hajime miał pozycję. Ba, gdyby tylko - Tooru nie powinien kłamać w żywe oczy i przyznać, że przyjaciel posiadał również fejm, szacunek drużyny i gamę unikatowych zdolności.

Jedną z nich, przydatną lub nie, była niezwykła łatwość wyprowadzania uczulonego na złośliwości kapitana z równowagi.

2. Na każdą wiadomość odpowiadasz jak niewychowane bydlę.

Tooru był, krótko mówiąc, uzależniony od snapchata. Codziennie rano, czy to jadł parówki, jajecznicę, kanapki, ZAWSZE dzielił się ze znajomymi zdjęciami, uwieczniającymi jego życie. Przejażdżka rowerem? Świetny moment, by uchwycić swoje umięśnione nogi. Spacer z kuzynem? Nie mogło zabraknąć zdjęcia z dopiskiem “opiekunka na piątkę”. Zdarzało się, że rozgrywający w ciągu jednego dnia wysyłał Hajime około ośmiu selfie, począwszy od tych porannych, przez treningowe, skończywszy na niegrzecznych, wieczornych, podczas kąpieli.

Nic nie wskazywało na to, by atakującemu fotki przeszkadzały - do czasu aż Oikawa, wybierając się na poranny bieg, wysłał przyjacielowi zdjęcie swojej uśmiechniętej twarzy i napisem Miłego dnia, Iwa - chan!

Odpowiedź przyszła niemal natychmiast. Czarnowłosy, dumnie zasłaniający swoją twarz długim, majestatycznym symbolem męskości (środkowym palcem), dopisał do fotki tylko dwa słowa.

Pierdol się.

Tooru, przypominając sobie tę nieczystą zagrywkę, tylko z dziwnym smutkiem na twarzy nabazgrolił kolejny punkt.

3. Nie podniecam cię.

W szatni po wyczerpującym treningu, na basenie, gdy woda z chlorem muskała jego mięśnie klatki piersiowej, czy podczas brania prysznica w szkolnej łazience, Tooru zawsze czuł na sobie wzrok Hajime. Beznamiętny. Zimny jak lód. Obojętny. Szary zjadacz chleba nie zrozumiałby, dlaczego zwykłe (w końcu facet patrzący łakomie na drugiego faceta nie jest zjawiskiem powszechnie akceptowany) zachowanie Iwaizumiego sprawiało rozgrywającemu aż taki ból. Sprawa wyglądała dosyć prosto: czarnowłosy nie obnosił się ich związkiem, czego Tooru kompletnie nie mógł zrozumieć. Prawdziwą twarz przyjaciel pokazywał dopiero, gdy byli sam na sam. W domu Oikawy. Na jego łóżku. W skotłowanej pościeli.

Hajime nie chciał przyznawać się przy innych do tej nie do końca przyjacielskiej relacji..

Za to szatyn, nieznający pojęcia intymność, wolał wyłożyć karty na stół i prosto z mostu powiedzieć głośno o tym, co wyprawiali w środku sypialni. Iwa – chan był prawdziwym diabłem, a jego piekielnie zawstydzające zachowania nie powinny przejść bez echa.

Kapitan Aobajōsai wyszedł z prostego założenia - Hajime nie przyznaje się do mnie w miejscach publicznych, więc po prostu go nie podniecam.

Na kartce pojawiły się kolejne dwa punkty.

4. Jesteś brzydki.

5. Tak naprawdę w ogóle cię nie obchodzę.

Sto siedemdziesiąt dziewięć centymetrów wzrostu, siedemdziesiąt dwa kilogramy, zgrabne łydki, bicki wielkości pomarańczy, kuszący, płaski brzuszek i czarne, krzaczaste brwi składały się na ideał, który, o zgrozo, był na wyciągnięcie ręki Tooru. Dosłownie. Tydzień temu, przykładowo, gdy tak się złożyło, że rodzice Oikawy wybyli na całonocną imprezę, ta realna perfekcja leżała tuż obok, roznegliżowana. I napalona.

Co nie zmieniało faktu, że Hajime był paskudny jak noc.

Oikawa jeszcze raz przeanalizował ostatni punkt i wiedział już, że nie ma innego wyjścia – musiał wstać, otrzepać tyłek, pójść do tego dupka i wszystko mu wygarnąć.

Piętnaście minut później był już pod jego domem, mokry jak po kąpieli, bo - jakżeby inaczej - od razu po wyjściu ze swojego mieszkania na podwórku rozpętała się straszliwa burza, trwająca dokładnie kwadrans. Załomotał w drzwi z jasnego drewna dwanaście razy - dokładnie tyle, ile liter znajdowało się w zdaniu “Iwa, ty kutasie”.

Zaspany przyjaciel stanął w końcu na progu i ze szczerym zdziwieniem, czego dowodziły jego półotwarte usta, zapytał:

– Gównokawa? Co ty tutaj robisz? – Tooru bez słowa wcisnął w jego głupie łapy wymiętolony i mokry kawałek różowego papieru. Hajime przeleciał wzrokiem po tekście, rzucając brązowowłosemu zirytowane spojrzenie.

– Tylko tyle? Powinienem uderzyć cię za stwierdzenie, że jestem brzydki – zmarszczył brwi, otwierając drzwi na oścież i zachęcając Oikawę ruchem ręki, by ten wszedł do środka, a nie stał na progu jak niedojebany słup soli. – Ale najpierw musisz się ogrzać, bo wyglądasz jak mokry, brzydki kundel.

– Jesteś niemiły. – Tooru rzucił mu obrażone spojrzenie.

– Na dodatek skończony chuj ze mnie, wiem. – Brunet przewrócił oczami. – Ruszaj się, bo inaczej…

– Bo inaczej?

– Ja ruszę czymś w tobie.

– Jak niegrzecznie, Iwa-chan!

– Och, przymknij się w końcu.

_______________

Oto i jest mój zbetowany fik sprzed roku. Enjoy! 8)