PLUSY I MINUSY RANDKOWANIA Z SHITTYKAWĄ

(GŁÓWNIE MINUSY)

Szczerze? Często miał wrażenie, że nie rozumie swoich własnych wyborów. Już nawet nie chodziło tylko o to, że woli mleko 3,2% od 2,0%, co - swoją drogą - było powodem ciągłych docinek w jego stronę (“Serio pijesz takie gówno?”). Od jakiegoś czasu zastanawiał się poważnie, po co w ogóle pchał się w związek z Oikawą. Ślubując mu dozgonną miłość w kantorku po treningu, skazał się bezpowrotnie na targnie po sklepach, wspólne obserwowanie gwiazd wśród wilgotnej po deszczu trawy i słodkie do porzygu spacery za ręce. Co dostał w zamian? Nic – obecność tego denerwującego mazgaja się nie liczyła. Zero profitów. No, może z wyjątkiem cotygodniowego seksu-niespodzianki pod prysznicem.

– W jasnoniebieską kratkę czy w kropki? – Hajime machnął kilkoma wieszakami przed oczami Tooru. Chcąc nie chcąc, musiał kupić cokolwiek, by zapełnić zionącą pustką szafę.

– W obydwu będziesz wyglądać równie beznadziejnie, Iwa-chan! – Iwaizumi westchnął tylko ze zrezygnowaniem, ignorując jego przytyk.

Kilka chwil potem stanął przed lustrem, obserwując, jak smukłe palce rozgrywającego zapinają powoli guziki koszuli. Oikawa wyglądał dość przystępnie w śnieżnobiałym kołnierzu, skrzętnie okrywającym jego pełną zasinień szyję. Już nie nonszalancko, ale grzecznie i poukładanie, nawet jego zazwyczaj zmierzwione włosy dzisiaj był uklepane grubą warstwą żelu.

Czarnowłosy jednym ruchem pozbył się swojego niebieskiego t-shirtu, przy okazji zdążywszy trzasnąć łokciem w szczękę Tooru, kompletnie bezwstydnie nucącego ciąg cyferek zapisanych na nadgarstku. Jąkająca się blondyna, która wcześniej ich zaczepiła, zdecydowanie nie próżnowała. Tylko się zgrywała, udając delikatnego kwiatuszka, potrzebującego opieki. W rzeczywistości bezpruderyjnie pochyliła się nad Oikawą, zapisała na dłoni swój numer i zadbała o to, by zobaczył jej tatuaż: paskudnie wielkie “Lollipop luxury” na rowku pomiędzy piersiami. Napisany Helveticą, rozmiar fonta 14 - prawdopodobnie.

A ten skończony dupek tylko uśmiechnął się i pokiwał do niej głową.  

Atakujący z niemałym trudem wcisnął się w nową koszulkę. Nieprzyjemną w dotyku, drogą i – przede wszystkim – piekielnie przylegającą. Mięsień piramidowy, prosty i skośny zewnętrzny przebijały przez materiał, sprawiając, że nagle w głowie Tooru mignęła seria nieprzyzwoitych scen. Pusty dom. Kuchnia. Oikawa siedzący na blacie, Iwa-chan pochylający się nad nim i muskający jego szyję swoim ciepłym oddechem. Następnie błoga cisza przerwana głośnymi skrzypami i piskami niedawno kupionej sokowirówki.

            Tooru otarł czoło. Wszechobecna w sklepie ciasnota tylko podkręcała jego wyobraźnię.

Owszem, dwa na dwa metry przymierzalni Italiano Fashion mogły zapewnić pełen komfort pobytu, gdyby nie to, że nie były przystosowane do funkcjonowania w towarzystwie irytujących podjednostek.
Co z tego, że utalentowanych? Śmieć (nieważne jak zdolny) to nadal śmieć.

Ten, na domiar złego, był wyjątkowo nieobliczalny.

Właśnie dlatego zmęczony zakupami Hajime nie spodziewał się, że smukła dłoń Tooru, sunąca przyjemnie po jego torsie, tak niespodziewanie zmieni tor lotu i złapie go za krocze.

– Co Ty znowu robisz, Oikawa? – Odskoczył, a z wrażenia zachłysnął się własną śliną. Odświeżacz powietrza zamigotał niebezpiecznie, ostrzegając przed uwolnieniem kolejnej porcji duszących, fiołkowych oparów. – Chcesz kolejne kilka minut wdychać to cholerstwo?

– Nudzi mi się, Iwa-chan. Dłuższe przebywanie w towarzystwie takiej paskudy jak Ty nawet mnie potrafi zmęczyć – westchnął przygnębiony szatyn, drapiąc się zafrasowany po głowie. – Chcę usiąść gdzieś w kawiarni, bo po dzisiejszym dniu bolą mnie już nogi. I ręce. I głowa.

– A dupa po wczorajszej nocy nie? – Tooru tylko zacisnął zęby.

– Weź tę w czarne kropki – powiedział, odwracając się na pięcie.

_____________________

Jóme, dziękuję Ci za świetny szablon i pomoc w założeniu bloga. ♥

Aniu, jesteś najlepszą (nie)trzeźwą betą pod słońcem.